Patrijarh Dimitrije (Pavlović), rođen u Požarevcu 1846. godine, bio je 39. vrhovni poglavar Srpske pravoslavne crkve. Sahranjen je u Manastiru Rakovica, kao i patrijarh Pavle.

Patrijarh Dimitrije završio je Bogosloviju u Beogradu 1868, a potom je jedno vreme radio kao učitelj. Profesor beogradske Bogoslovije postao je 1882. godine i sa tog položaja izabran je za episkopa niškog. Sedam godina kasnije odlazi uFrancusku gde nastavlja studije književnosti i filozofije.

Po povratku u Srbiju postaje episkop šabačko-valjevski, a 1905. izabran je za novog mitropolita srpskog. Njegova puna titula bila je arhiepiskop beogradski i mitropolit Srbije.

U Prvom svetskom ratu prošao je stradanja sa srpskim narodom i vojskom i preko Albanije stigao na Krf. Posle stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca stekli su se svi uslovi da nekadašnja Pećka patrijaršija, ukinuta 1766. godine, bude obnovljena. Vaseljenska, carigradska patrijaršija je to odobrila, a Arhijerejski sabor u Sremskim Karlovcima doneo je 1920. godine odluku da se Srpska crkva uzdigne na stepen patrijaršije. Prvi srpski patrijarh obnovljene Patrijaršije bio je mitropolit Srbije Dimitrije, sve do smrti 1930. godine.

Za vreme njegove vladavine, osim češko-moravske, osnovane su i američko-kanadska i bihaćka eparhija i obnovljena stara braničevska eparhija. Bavio se i književnim radom, pripremio je izdanje Hilandarskog tipika Svetog Save. Pomogao je podizanje hrama Svetog Dimitrija u selu Ratkoviću i hram Pokrova Bogorodice u Beogradu.

Patrijarh Dimitrije je u beogradskoj Sabornoj crkvi 1922. godine venčao kralja Aleksandra Prvog Karađorđevića i kraljicu Milicu.

Posle smrti patrijarha Dimitrija, koji je umro u Beogradu, u njegovoj zaostavštini pronađeni su memoari koji do sada nisu objavljeni.

Njegov naslednik na tronu patrijarha srpskog bio je patrijar Varnava (Rosić).